maandag 28 november 2011

Concert: Okkervil river

Ik had weer een waanzinnig leuk concert deze maand: namelijk van Okkervil River, een geweldige band die helaas heel onbekend in Nederland is (onbegrijpelijk). Toeval bestaat, want deze fantastische band kwam in ons eigen Patronaat in Haarlem op de verjaardag van mijn lieve zus Lisa (24-11).


Voor Okkervil River was de grote zaal geboekt, maar er werden maar 150 kaarten verkocht waardoor ze speelden in de kleine zaal. Intiem, dat wel ja, maar persoonlijk heb ik altijd liever de grote zaal. Waarom? Het geluid. Ik ben ooit eens naar Rigby geweest, waar Moonpilot in het voorprogramma stond, en dit concert was ook in de kleine zaal. Het geluid was HARD. Echt heel hard, dat als de muziek stopt, dat je niets meer hoort. Weer was dit het geval bij A Classic Education uit Italie. Hier was de muziek zo verschrikkelijk hard, dat het voor geen meter meer klonk en het gewoon geen leuk optreden was. Er zat wel een leuk liedje of 2 bij, maar voor de rest vond ik dit het vreselijkste voorprogramma ooit (erger dan Moonpilot, daar was de muziek gewoon heel leuk)


Tja, dan nu toch echt op naar Okkervil River, want daar schrijf ik dit bericht natuurlijk over. Okkervil River maakt, ehm tja, wat voor muziek maken ze eigenlijk? Rock? Indie? Folk? Country? Ik denk dat het alles een beetje bij elkaar in. Vooral indierock met een folk en country randje. Ze komen uit Austin, Texas en bestaan al sinds 1998 Hoelang? Ja, al 13 jaar,dat is lang ja. De band heeft 6 leden, maar de belangrijkste man in deze band is de frontman Will Sheff, de zanger en gitarist en speelt al mee sinds het begin. In totaal hebben ze 6 albums uitgebracht, maar ze hebben het meeste gespeelt van I am Very Far (2011)en The Stage Names (2007).



Ze begonnen met het nummer Wake and be Fine, wat echt een begin nummer is. Yes, dit was een stuk zachter dan het voorprogramma. Hierna volgde For Real, misschien wel het bekendste liedje van Okkervil River, heerlijk. Will Sheff danste wild, gooide zijn microfoonstandaard om, sloopte zijn gitaar en schopte zijn wiskey omver, maar het maakte allemaal niet uit. Dit past goed bij de band. Later werd hij wat rustiger en ze werden bij ieder nummer beter. Op gegeven moment deed hij zijn bril af (seriously, dat waren echt -10 glazen ofzo) en nog wist hij iedere noot juist te spelen. Helaas hebben ze de mooiste nummers niet gespeeld zoals Plus Ones, Savannah Smiles, Mermaid en nog een paar. Balen, want dit ontbrak toch wel. Wat wel supertof van de band was, was dat ze meer dan 1,5 uur gespeeld hadden, en ja, dat is echt veel, want de meeste bands spelen drie tot vijf kwatier (SCHANDE). Heerlijke band, heerlijk concert, that's all I can say about it.




Zo, heerlijke avond gehad en ik zou zeggen, youtube eens een paar nummertjes, want het is echt toffe muziek!

With love,
Amber

maandag 21 november 2011

NOTD: Konad met Rhinestones

Zo, weer even creatief gedaan met Konad. Ik had eindelijk Rhinstones gekocht (voor 2,99!) en had gewoon weer eens zin om te 'nailarten'. Als basis kleurtje heb ik Essence multi dimension in de kleur 55 spot on (geen idee of die nog bestaat) gebruikt. Ik heb de witte stempellak van Konad en imageplate m36 gebruikt. Als kers op de taart heb ik ook nog op een paar nagels een rhinestone geplakt, niet op ieder, want ik was bang dat dat to much zou worden.





Oké, nu ik het terug zie, ziet het er niet zo super prachtig uit. Het "3D-effect" met het Rhinestone bloemetje op het Konad bloemetje vind ik wel erg tof. Toch werkte Konad niet echt lekker mee gister. Bij mijn rechterhand ben ik op bijna iedere nagel uitgeschoten (de foto is mijn linkerhand.) Het lukt me gewoon niet zo goed. Oefening baart kunst, dat zeggen ze over alles, dus dan zal het met dit ook wel het geval zijn.

With love,
Amber

maandag 14 november 2011

Mini Movie: Alma

Kennen Jullie Alma al? Het schattige meisje in de poppenwinkel? Zo niet? Bekijk dan het onderstaande filmpje:

Alma from Rodrigo Blaas on Vimeo.


Ik hou zo erg van dit soort filmpjes. De hele mini film vraag je je af wat er met die creepy poppenwinkel aan de hand is en wat er met deze schattige Alma gaat gebeuren. Er zit een horror sfeer achter en het werkt! Ik ben echt even bang voor poppen, terwijl ik altijd al een 'poppenkind' ben geweest. Geweldig filmpje, die ik graag met jullie wilde delen.

With love,
Amber

dinsdag 8 november 2011

CD Review: Ceremonials by Florence and the Machine

Yes Yes Yes! Eindelijk is Florence and the Machine weer met een nieuw album gekochten. De echte Florence fans wachten hier al een tijdje op, maar 31 oktober is hij dan eindelijk uitgekomen: Ceremonials. De naam is mysterieus dat past bij de muziek van Florence and the Machine.


Florence and the Machine komt uit Engeland en is in 2007 ontstaan rond zangeres Florence Welch. Andere leden zijn Robert Ackroyd (gitarist), Christopher Lloyd Hayden (Drummer), Isabella Summers (toetsenist) en Tom Monger (Harp). De muziekstijl kun je het beste omschrijven als indiepop. Hun eerste album Lungs kwam uit in 2009, waar bijna iedereen helemaal wild van was. Waarom niet iedereen? Het is een kwestie van Love or Hate deze muziek. Of je vindt het prachtig of je vindt het afschuwelijk. De stem van Florence Welch is heel bijzonder waar je van moet houden, maar de muziek zelf, die is prachtig.

Als we dan gaan luisteren naar Ceremonials zelf, hoor je meteen het eigen geluid van Florence and the Machine. Vaak hebben bands dat de tweede cd heel anders is dan de eerste en zijn dan een beetje 'de draad kwijt'. Bij Florence and the Machine is dit niet het geval. Als je fan van Lungs was, ben je ook absoluut fan van Ceremonials. De muziek is heel harmonieus en zeker de harp maakt het af. Ook worden veel nummers bombastisch en als Florence daarbij gaat zingen, valt je mond letterlijk open, want oh, wat is dit goed.



What the Water Gave Me is de eerste single van Ceremonials en kwam een paar weken terug al uit. Geweldig nummer, mooie klanken en prachtige zang. De hele cd is deze stijl, maar één van de beste nummers die op deze plaat staat is toch Strangeness and Charm. Het gaat maar door en het gaat maar door. Het wordt steeds bombastischer en heftiger. Jammer dat het nummer niet op de 'gewone' cd staat maar op de Deluxe Edition. De Deluxe Edition is een dubbel cd en je zal disk 2 toch wat minder snel pakken. Zonde, want dit nummer is steengoed.



Eind conclussie? Ik kan niks negatiefs bedenken, alleen dat het gewoon niet voor iedereen is weggelegd. Ik zou zeggen, luister eens wat nummers (zo hard mogelijk, want alleen dan is muziek geweldig) en ik weet welke cd ik dit jaar voor Kerstmis vraag.

With love,

Amber

Oja, nog een leuk weetje: Florence is bff met Gossip Girl Blake Lively!



donderdag 3 november 2011

Concert: Saybia

Ik kon het niet geloven toen ik op de site van Patronaat las dat de Deense groep Saybia in ons eigen Patronaat kwam. Hoe tof? De kaarten hadden we al een half jaar in huis en gister was het dan eindelijk zo ver, het concert van Saybia. Mijn verwachtingen? Het mooiste concert van dit jaar. En dat betekent nogal wat aangezien ik dit jaar al naar fantastische concerten ben geweest. Zouden mijn verwachtingen waar gemaakt worden?


Zoals ik al vertelde, komt Saybia uit Denemarken. Ze maken goede pop-/rock liedjes met goede teksten. In 2008 maakten ze bekend voorlopig te stoppen. Maar anno 2010 zijn ze gelukkig weer bij elkaar en besloten weer op te treden en liedjes te schrijven voor het nieuwe album. In totaal hebben ze drie albums uitgebracht: The Second You Sleep, These are the Days en Eyes on the Highway.

Het was een uitverkocht concert en de rij was lang. Allemaal fans, want bij het concert zong iedereen ieder woord mee. Maar eerst kwam het voorprogramma. De Overijsselse band Are You A Lion speelde goede Rockliedjes en paste goed bij Saybia als voorprogramma. Ze speelden ruim drie kwatier, wat best lang is voor een voorprogramma.


Daarna begon eindelijk Saybia. De opkomst was niet heel bijzonder en ze begonnen gelijk met een nieuw nummer. Het lag meteen al lekker in het gehoor. Dat is het mooie van Saybia, alles wat ze maken, klinkt meteen goed. Ook de bekende nummers waren wederom fantastisch. Het publiek zong woord voor woord alles mee en je zag dat de muzikanten genoten.



Wat toch een beetje jammer was, was de set-list. Er werden maar 3 nummers van het laatste album gespeeld (Romeo, A Way Out en A Walk in the Park) terwijl dat het beste album is. Eyes on the Highway en Godspeed into the Future werden bijvoorbeeld niet gespeeld. Er werden veel nieuwe nummers gezongen (die allemaal fantastisch waren) en veel nummers van het eerste en tweede album.

De muzikanten zijn allemaal erg goed. De gitarist, de toetsenist, de drummer, allemaal laten ze de muziek 'kloppen'. Echt, luister dit eens op Youtube of Spotify (of koop een cd, want dat is Saybia dubbel en dwars waars!) en ik weet zeker dat jullie dit tof vinden. Helaas zijn ze niet zo bekend, maar kwalitatief horen ze zeker in het zelfde rijtje als Coldplay en Kings of Leon thuis. Nou eigenlijk horen ze daar nog boven. In ieder geval heb ik een heerlijk avond gehad, waaraan ik met zoveel plezier zal gaan terug denken. Of ik weer zal gaan als ze weer in Nederland komen? Dat weet ik nog niet. Er zijn zoveel bands die ik wil zien en het is nu natuurlijk nog heel vers. Maar over een paar jaar sta ik weer vooraan bij deze fantastische band!

With love,
Amber